دانلود مقاله ایران در دوره نوسنگی

مقاله ایران در دوره نوسنگی در رابطه با تحولات و ابداعات در دوره نوسنگی است. اصطلاح نوسنگی یعنی دوره انتقال از گرد آوردی شکار به تولید غذا می باشد، دوره ای که بشر دچار تحول و دگرگونی در فناوری تولید غذا (کشاورزی)، معماری، تولید سفال و.. شد، که این روند را می توان در گستره هلال حاصلخیز جست. در اواخر دوره پلیستوسن شرایط آب و هوای کل جهان شمول را تحت تاثیر خود قرار دارد که شرایط خاص چون خشکی آب و هوا زندگی را برای زیستن سخت و طاقت فرسا کرد. انسان نماهایی از قاره افریقا به سوی اوراسیا مهاجرت کردند که با توجه به شرایط آب و هوای منطقه در حوزه های حواشی رود سند، دجله و فرات، سواحل سوریه، رود نیل و رود زرد ساکن شدند که تجمع اولیه بشری را تشکیل دادند.

دوره نوسنگی :

دوران نوسنگی آخرین دوره از عصر سنگ است که با انقلاب نوسنگی آغاز و به دو دوره تقسیم می‌شود: نوسنگی پیش‌ازسفال: در باستان‌شناسی، نوسنگی پیش‌ازسفال مراحل آغازین دوران نوسنگی در آسیای غربی، به‌ویژه سرزمین شام در سوریه و فلسطین است که در آن یکجانشینی و کشاورزی و دامپروری رواج یافته بود، ولی هنوز از سفال استفاده نمی‌شد.

از اختراع‌های این عصر می‌توان به چرخ و قایق اشاره کرد. همچنین یکجانشینی و پیدایش نخستین روستاها در این دوره رخ داد. انسان‌ها در این روستاها از راه کشاورزی، باغداری، بوستان کاری و دامپروری زندگی می‌کردند و به ریسندگی و بافندگی و سفالگری نیز می‌پرداختند. برخی جانوران اهلی شدند، مانند اسب.

یکجانشینی نیازمند توسعهٔ بنا سازی بود و کشاورزی نیازمند آبیاری و آب رسانی بود. با افزایش تولید مواد کشاورزی، رفاه انسان بیشتر شد. همچنین جمعیت رشد پیدا کرد. تراکم جمعیت به تدریج موجب تنش‌ها، برخوردها و پراکندگی‌ها و مهاجرت‌هایی شد که مسیر تاریخ بشر را یکسره تغییر داد. همچنین در جمجمه‌های به دست آمده از عصر نوسنگی، آثاری از برداشته شدن تکه‌هایی از کاسهٔ سر و احتمالاً جراحی مغز دیده شده است.

محتوای مقاله ایران در دوره نوسنگی :

در این مقاله سعی بر اینست که به بررسی آثار دست ساخته انسان عصر نوسنگی که نوعی معماری تلقی می گردد، پرداخته شود و روش ها و تکنیک های بکار رفته در این ساخت و سازها بررسی گردد.

در عصر نوسنگی که از حدود 000/10 ق.م آغاز و حدوداً تا 4000 ق.م در ایران ادامه داشت, انسان برای اولین بار ساخت وساز را تجربه کرد. او پناهگاههای طبیعی خود (غارها) را ترک نموده و به دشت ها سرازیر شد و شروع به احداث سرپناه برای خود نمود، که برخی از این آثار را در نواحی مختلفی از ایران در مناطق جنوبغرب، جنوبشرق، جنوب، شمالغرب، غرب و مرکز ایران مشاهده می کنیم.

بطورکلی اولین دست سازه های معماری انسان عصر نوسنگی از رویهم قرار گرفتن چند تکه سنگ با ایجاد اجاق شروع شده است و اولین سرپناههای ساخته شده توسط او از مصالحی چون سنگ، چوب و مشتقات گل (چینه، خشت، آجر) است.

نوسنگی دوره ای است که نطفه تمدن امروزی بشری با آغاز آن بسته شد و با گذشت زمان مراحل جنینی آن سپری گشت، تا اینکه در دوره های بعدی تولد یافته و رشد و بلوغ آن انجام گرفت.