دانلود مقاله آیین ها و روش های تدفین در ادوار گذشته

در ایران باستان از آنجا که از دوره­ های مختلف تاریخی آن منابع مکتوب و غیر مکتوب در زمینه اعتقادات و باورهای دینی و زندگی اجتماعی بسیار کمیاب است توجه به شیوه­های تدفین و رفتار با مردگان می­تواند بسیاری از ابهامات و تاریکی درباره دین ایران باستان را بزداید. از این رو در مقاله آیین ها و روش های تدفین الگوهای تدفینی هر دوره به طور مجزا مورد بررسی قرارگرفته تا بتوان به ادیان و باورهایی که در جامعه آن دوره جاری بوده است پی برد.

مقاله آیین ها و روش های تدفین:

اعتقاد به روح و روان و زندگی پس از مرگ به اشکال گوناگون در سراسر نقاط و مراکز جهان باستان از جمله ایران وجود داشته‌ است. بررسی آداب و رسوم تدفین یکی از مسائل فرهنگی و اجتماعی در هر جامعه ه­ای می­باشد و از آنجا که نمودی از باورها و فرهنگ دینی آن جامعه به شمار می­آید در شناسایی و بازسازی فرهنگ جوامع باستان از اهمییت ویژه­ای برخوردار است.

مقاله آیین ها و روش های تدفین، به بررسی شیوه های تدفین در ایران باستان می پردازد؛ از آنجایی که تحقیقات صورت گرفته در این زمینه بسیار سطحی بوده و تاکنون پژوهش مستقل و جامعی در خصوص شیوه های تدفین و سنت های آن انجام نگرفته است، لذا در این تحقیق، سعی بر آن شده است که شیوه های تدفین با تکیه بر داده های باستان شناسی و باورهای دینی در منابع اندک موجود مورد بررسی قرار گیرد تا گوشه هایی از نقش مذهب و چگونگی تاثیر پذیری باورها، عقاید و شیوه های تدفین اقوام مختلف از یکدیگر روشن گردد.

در ابتدا نگاهی اجمالی بر اقوام ماقبل تاریخ فلات ایران و نیز سر منشاء اقوام ایرانی، اقوام هند و اروپایی و آریایی شده است و سپس شیوه های تدفینی ایران باستان در نزد اقوام سکایی، مادها، هخامنشیان، اشکانیان و ساسانیان مورد بررسی قرار گرفته است.

گورستان ها:

گورها و گورستان ها، بیش از آنکه جایگاه به خاک سپردن مردگان باشند، ذهن و زندگی زندگان را به خود مشغول می سازند. آثار به جامانده از کهن ترین گورها نشان می دهند که مراسم و آیین های مربوط به مردگان از گذشته های دور تا امروز در زندگی انسان حایز اهمیت خاص و پدیدآورنده باورهای اساطیری بوده است.

در ایران نیز، یافته های باستان شناسی و کتب و روایات نمودار تنوع فراوان عقاید در باب مرگ همچنین آیین های سوگواری و شیوه های تدفین اند؛ نوزایی در ایران باستان در ایران باستان، همچون بین النهرین، مردمان روزهایی را در بزرگداشت پیشوایان و یادآوری تولد و مرگ آنان به پرسه یا سوگواری می پرداختند.